Dit is een waargebeurd levensverhaal, maar de namen zijn op verzoek gefingeerd.
Charlotte is dan wel een gefingeerde naam, maar de vrouw erachter is er een van vlees en bloed en een hart van goud. Een vreemde mengeling. Wij hebben elkaar leren kennen via internet en zijn inmiddels goed bevriend geraakt. We zien elkaar niet zo vaak, maar als we elkaar ontmoeten is er die klik, zoals die er de allereerste keer al was. Het is of je je tweelingziel of je zielsverwant tegenkomt. We noemen elkaar voor de grap ook zo.
Charlotte is op 23 februari 1950 geboren in Bussum. Toen ze 10 jaar oud was verhuisde de familie naar Zwolle en kwam daar in een flat te wonen naast een Indische familie. Met de twee dochters daarvan raakte ze goed bevriend. De herinneringen aan deze tijd staan haar nog levendig voor de geest en roepen nu nog warme gevoelens op. In de weekenden waren de meiden vaak bij hun oma die in een bungalow woonde. Charlotte was daar kind aan huis. Als de vriendinnetjes een cadeautje kregen van hun broer uit Nieuw Zeeland, dan werd ook Charlotte niet overgeslagen, zo kreeg ze ooit een Japanse pop cadeau. Ook pianospelen deden ze gezamenlijk. Bij deze familie heeft Charlotte Indisch leren eten, wat ze erg lekker vindt. Door haar donkere uiterlijk en botstructuur heeft Charlotte wel wat weg van een Indo, er is haar vaak gevraagd of ze Indische roots had.
De pubertijd was bepaald niet makkelijk. Charlotte was een heel onzeker, verlegen en heel erg stil meisje. Met een moeder die heel erg op netheid en ordelijkheid gesteld was en veel tijd besteedde aan eten koken en het huishouden had ze vaak het gevoel dat ze maar beter niet in de weg kon lopen. Op haar kamertje heeft ze menig eenzaam uurtje gesleten. Dit is geen verwijt naar Charlottes moeder. In die tijd was het nu eenmaal heel normaal dat je als huisvrouw en moeder veel tijd aan huishoudelijke dingen besteedde. Moeder had gewoon niet veel tijd over om met de kinderen leuke dingen te doen.
Op 17-jarige leeftijd had ze de MMS afgerond en is de verpleging in gegaan. Ze kon kiezen tussen kleuterleidster of verpleegster. Die laatste optie heeft ze gekozen, niet alleen omdat ze het leuk vond, maar ook omdat ze dan op kamers kon gaan wonen en dus het ouderlijk huis kon verlaten. Bij een vriendin van Charlotte (met wie ze nog steeds bevriend is) ontmoette ze haar eerste man Wil. Ze raakte smoorverliefd op hem. Wil had zeer veel zelfvertrouwen, zeg maar gerust eigendunk, iets wat Charlotte zelf ontbeerde, maar wat een grote aantrekkingskracht op haar uitoefende. Hij studeerde wiskunde in Groningen en ze zagen elkaar eens in de 3 weken. Tussendoor schreven ze elkaar briefjes. Die handgeschreven briefjes waren erg leuk. Nu in deze tijd van sms, email en msn is het ondenkbaar, maar toen was het heel normaal.
De verkering duurde een paar jaar. Charlotte verbrak zo nu en dan de verkering. Er was iets in Wil wat haar tegenstond, hoewel ze dat niet kon benoemen. Zo verbrak ze op een dag de verloving. Ze voelde zich intens verdrietig en vertelde hem dat ze het uit wilde maken omdat ze zich niet goed voelde bij hem en zo niet verder wilde.
Na de breuk met Wil haalde Charlotte haar diploma en ze kwamen elkaar weer tegen. Ze keken elkaar in de ogen en de vonk sprong weer over! Het leek of ze elkaar toevallig weer ontmoet hadden, maar dat was niet zo, want hij had dat zo gearrangeerd dat ze elkaar wel tegen moesten komen. Ze zijn getrouwd en in Groningen gaan wonen. Hij moest zijn studie wiskunde en natuurkunde afmaken. Charlotte heeft 2 jaar in het Diaconessenhuis in Groningen gewerkt, ze werd toen zwanger, nam ontslag en werd een toegewijde moeder. In Groningen werd dochter Elise geboren, met de navelstreng om haar nek, dus ze had al meteen een bijnadoodervaring. De verloskundige heeft haar de voorgeschreven tijd beademd. Toen die voorbij was, zei ze dat ze op moest geven omdat niets leek te werken. Charlotte kon dat niet accepteren en zei dat ze zeker wist dat het goed kwam en dat de beademing door moest gaan. Na een tijdje lukte het nog niet en wilde de verloskundige het weer opgeven. Maar er werden nogmaals pogingen gedaan en ditmaal lukte het. Elises leven hing dus aan een zijden draadje. Zijzelf weet dat dit gebeurd is maar heeft er geen bewuste herinnering aan. Misschien als ze ooit in regressietherapie gaat, dat ze dan iets kan ervaren.
Wil kreeg grote problemen met zijn studie, hij moest een onderwerp bestuderen over een scheepsschroef en dat lukte niet. Hij dronk altijd al behoorlijk, maar toen ging hij echt letterlijk zuipen, stiekem welteverstaan. Overal lagen verborgen glaasjes en drank. En in de diepvries lagen altijd flesjes Jägermeister en dergelijke. Hij nam dan zogenaamd alleen een biertje, maar dan nam hij er nog iets bij. Hij kon niet vertellen wat er aan de hand was, heeft het nooit eerlijk verteld. Achteraf is Charlotte er pas achter gekomen dat het toe te schrijven is aan een mislukt proefschrift waar hij niet uit kwam. Hij dronk zoveel dat hij regelmatig in een delirium zat. Charlotte heeft gevraagd of hij hulp wilde zoeken, omdat ze er zo niet uitkwamen, maar dat wilde hij niet. Charlotte is toen naar Zwolle gevlucht omdat het thuis niet veilig meer was. Daarna zijn ze gescheiden, na 5 jaar huwelijk. In Zwolle heeft ze op een flatje gewoond en part time gewerkt in een abortuskliniek. Oma en opa pasten op Elise.
In de buurt van Charlotte woonde een ander gezin waar ze veel mee optrok. Met een van de jongens (Jos) is ze een relatie aangegaan. Er werd wederom getrouwd en er kwamen twee dochters bij. Met Jos is ze ongeveer 10 jaar getrouwd geweest.
Het ging fout toen Jos misbruik maakte van zijn stiefdochter Elise. Dit is de zwaarste periode in haar leven geweest. Op advies van de huisarts is ze toen gescheiden en moest ze zien te leren leven met het feit dat haar dochter misbruikt was. De schade is gelukkig beperkt gebleven, omdat ze direct maatregelen heeft getroffen, nadat ze dit van Elise hoorde. De scheiding deed heel veel pijn. Ze kon in eerste instantie niet geloven dat hij dit gedaan had.
Het kwam aan het licht toen Elise een keer om 1 uur ’s nachts, rechtop in bed zat te huilen. Ze was toen in de puberleeftijd van 14 of 15, met een net ontluikend lichaam. Nog echt een meisjeslichaam wat de prille vormen van een jonge vrouw aanneemt. Later hoorde ze van Elise dat hij heel veel op haar kamer kwam. Elise had hoestdrank op haar kamertje, wat hij nogal eens gebruikte voor zijn rokershoestje. En als Elise in de badkamer was moest Jos daar ook vaak “toevallig” zijn. Elise voelde zich begluurd en voelde zich ongemakkelijk, omdat hij vaak opmerkingen maakte over haar ontluikende boezem. Hij is dit trouwens nog niet afgeleerd, want als hij weleens een mail stuurt, staat er ook vaak taalgebruik in waar Charlotte niet op zit te wachten, van die seksueel getinte dingen enzo.
Charlotte kan zich een moment herinneren toen ze uit waren met haar vriendinnen en dat Jos iets zei waaruit bleek dat hij pedofielen zat te verdedigen. Hij vergoeilijkte bepaalde dingen zelfs en zei dat het vaak best meeviel wat die kinderlokkers deden. Een van de vriendinnen van Charlotte sprong op dat moment bijna uit haar vel. Dit gebeurde voordat ze op de hoogte was van zijn smerige praktijken. Er waren meer van die incidenten die er bij nader inzien op duidden dat zijn gevoelens niet zuiver waren. Zo was hij bijvoorbeeld van mening dat, als kinderen het zelf ook wilden, dat het dan wel oke was! Dit was een kant van hem die Charlotte regelrecht verafschuwde.
Elise is tot voor kort bezig geweest met allerlei soorten therapieën. Ze is er uiteindelijk wel goed uitgekomen, maar het heeft jaren geduurd. Het hele verleden heeft vanhun allen zijn tol geëist. Elise heeft zich op allerlei alternatieve paden begeven, spiegelogie van Willem de Ridder. Dit is een soort reflextherapie. Charlotte is een paar keer mee geweest, je kunt het beschouwen als een soort verrijking van jezelf. Hoe je met meer vertrouwen achter je eigen ideeën kunt staan, hoe je op een betere manier in je zelf kunt geloven. Daarna intuïtie van Heleen Brinkhorst gedaan. Elise is ook Reikimaster en ze heeft een jaar of 10 gedacht dat ze lesbisch was, heeft zelfs een paar lesbische relaties achter de rug. Charlotte denkt dat dit een link heeft met wat er gebeurd is. Ze heeft een soort veilige kant gezocht waarin dat hele enge seksuele geen rol speelt. En tot Charlottes stomme verbazing heeft ze nu een innig geliefde vriend, bij wie ze zich echt innig bemind voelt. Seksualiteit is geen probleem meer, ze is zelfs per ongeluk zwanger geworden, wat helemaal niet uitkwam en dus af is gebroken, jammer voor Charlotte want die dacht dat ze oma werd.
Elise is nu erg happy. Ze heeft een nieuwe baan, nieuwe studie, ze bruist van levensenergie. Charlotte is heel trots op haar, zo bezorgd als ze vroeger altijd bezorgd was, zo trots is ze nu.
Charlotte zelf is ook behoorlijk trots op zichzelf, ze heeft voor het eerst sinds een paar jaar geleerd om onder ogen te zien wie ze is, te accepteren wie ze is en niet is, te leren accepteren dat ze niet om vriendschap hoeft te bedelen. En als mensen haar niet mogen dan is dat waarschijnlijk wederzijds. Piet, een oudere man met wie ze goed bevriend is, heeft haar heel erg gesteund om zelfvertrouwen te kweken, ze had 0,0% zelfvertrouwen. Piet is fysiek invalide, maar mentaal hoogbegaafd. Charlotte voelde zich mentaal invalide maar is fysiek gezond. Ze was ernstig depressief toen ze Piet leerde kennen, ze wilde bijna elke dag zelfmoord plegen, zover was ze al heen. Ze kon aan niets anders meer denken dan om er maar een eind aan te maken. Ze heeft weleens een vriendin moeten bellen omdat ze bang was zichzelf iets aan te doen.
Bij het terugdenken aan die zwarte periode wordt ze weer even emotioneel. Ze vertelt dat ze toen alleen maar kon denken dat iedereen beter af was zonder haar. Ze stond niet meer open voor positieve gevoelens en zag nergens een uitweg. Haar huisarts stuurde haar naar gestalt-therapie. Deze huisarts is in al die akelige jaren een echte steunpilaar geweest. Ze heeft heel veel bij hem kunnen praten en uithuilen. Op de een of andere manier heeft dat toch geholpen, al duurde het lang voordat er verbetering optrad. De negatieve gevoelens komen nog weleens spoken, want ze kan heel emotioneel worden, alleen al bij het denken aan toen.
Charlotte besefte dat ze wel verder moest, ook voor de kinderen. Ze heeft het volgehouden, maar wel met ernstige fibromyalgieklachten. De klachten zijn verbeterd, er zijn dagen met veel pijn, maar het is nooit meer zo erg geweest als toen. Charlottes vader was nog maar net gepensioneerd toen hij al overleed aan maagkanker, hij was er dus niet toen zij zo depressief werd. De moeder van Charlotte is vanaf dat moment alleen gebleven. Ze is nu al meer dan 20 jaar weduwe. Charlotte wilde haar niet belasten met haar eigen problemen. Haar moeder zei altijd dat ze er niet van kon slapen als Charlotte haar weleens akelige dingen vertelde. Hier voelde ze zich schuldig door, dus ze hield alles maar voor zich. Moeder steunde haar wel op haar manier, als Charlotte haar echt nodig had was ze er gelukkig wel.
Hoe gaat het nu? Qua werk zijn er problemen geweest, omdat Charlottes functie in het ziekenhuis werd opgeheven. Ze is 57 jaar en om dan ander werk te zoeken valt ook niet mee.
Ze zit wel weer redelijk goed in haar vel, mede dankzij vriend Piet en een collega die veel steun geeft. De fibromyalgie is nu stabiel, al geeft het nog steeds pijnklachten. Ook moet ze uitkijken dat ze niet te lang achter de pc zit.
Dit was het levensverhaal van Charlotte
